db-548
42
Als ik te middernacht – Deo volente – de tweeënveertig aantik, dan doe ik dat hopelijk zonder pride of (boeren)trots.
Hopelijk? Ja, want de spade hoeft niet zo heel diep achter de witte boord de grond (van eigen hart en leven) in, of de omgekeerde vlaggen schieten als bonte paddenstoelen en doelmissers tevoorschijn…
Ook voor wat betreft het achterliggende tropenjaar. Dan blijft er mijnerzijds weinig over om aan te tikken.
Daarentegen een wonder nóg niet ‚afgetikt‘ te zijn. Onverdiend gedragen en gespaard in het geheim van Gods lankmoedigheid en geduld. Nóg in het heden der genade.
Onmisbaar en duurzamer dan trots: dé ROTS.