Dan is het laatste glas getapt, de laatste bal getrapt en de laatste grap gegrapt. De laatste preek besproken, de laatste klok gegoten, en de laatste pijl geschoten.
Dan gaat álles op slot. Voorgoed. Van hof tot horeca. Met huis en haard. Van Godshuis tot afgodstempel.
Alles zal vergaan.
Dan heffen de armen van geest, de treurenden, de reinen van hart het hoofd op. Een schare, niet te tellen – uit alle geslachten, talen, volken en natiën – wordt dan door de Hemel Thuisgehaald.
Dan is Gods Deur gesloten. Ben ik al binnen of nog buiten….?
‘Boanérges’ (zonen des donders), heeft de Heere Jezus deze twee zonen van Zebedeus genoemd. Volgens de kanttekeningen op de Statenvertaling (bij Markus 3:17) was dit ‘vanwege hun bijzonderen ijver en doordringende kracht in het prediken.’
Met de jaren kunnen wij aan ijver en kracht heel wat inboeten. Soms door desillusies en ontgoocheling, soms omdat de krachten ‘gewoon’ minder worden.
Dat de jarigen van maart en april, evenals deze twee apostelen, dicht bij de Bron zouden mogen leven, en uit Hem kracht zouden mogen putten, ook voor het nieuwe levensjaar.
Enigszins verlaat, maar alsnog van harte proficiat!
Toen ik er, eergisterenochtend, voor het eerst wakker werd, voelde het allerminst als een dag van bevrijding. Immers, depressies en mentale gebrokenheid maakten deze verhuizing onontkoombaar.
Aangewezen op (meer) professionele hulp. Vanwege het leven als outcast – nota bene in een (formeel) veilige kerk…
Het boek krijgt een nieuw hoofdstuk, de geschiedenis een wending? We zullen het zien, Deo volente. Want niet de hertog, noch de emeritus, maar de Heere regeert. Ook over Den Bosch.
Hem zij de ere: zoals het was in den beginne, en heden, en altoos, ‘et in saecula saeculorum.’*
* Latijn: ‘en in de eeuwen der eeuwen.’
–
DEUTSCH
–
Herzogenbusch (’s-Hertogenbosch)
Als ich da, vorgestern, zum ersten Mal aufwachte, fühlte es sich gar nicht nach einen Tag der Befreiung an. Depressionen und mentaler Gebrochenheit machten ja, diesen Umzug unumgänglich.
Angewiesen auf (mehr) professioneller Hilfe. Wegen des Leben als Outcast – wohlbemerkt in einer (formell) sicheren Kirche…
Das Buch bekommt ein neues Kapitel, die Geschichte eine Wende? Das werden wir wohl sehen, Deo volente. Denn nicht der Herzog, noch der Emeritus, sondern de Herr herrscht. Auch über Den Bosch.
Ihm sei die Ehre: wie es war im Anfang, jetzt und immerdar, „et in saecula saeculorum.“*
